สายลมแห่งความทรงจำ[Inuyasha : sesshomaru x kagura]

ข้อมูลเบื้องต้น

"แค่ได้พบเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายก็พอแล้ว"

"ท่านเส็ตโชมารูขอรับ ยายแก่บอกว่าอาการของรินดีขึ้นมากแล้วขอรับ"

เสียงแหลมสูงดังขึ้นจากทาสรับใช้ตัวเล็กสีเขียวที่ถือไม้เท้าหน้ามนุษย์สวมหมวกทรงสูงปากแหลมตาโต เป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับร่างสูงที่มันทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

".......งั้นเหรอ"

เสียงเย็นชาเอ่ยตอบเรียบๆ ดวงตาสีทองอำพันคบกริบทอดมองท้องฟ้านิ่งไม่ไหวติง

"ขอรับ เอ่อ......คือว่า ท่านเส็ตโชมารู"

เสียงเล็กแหลมเรียกผู้เป็นนายด้วยความลังเล ในมือเล็กนั้นกอบกุมบางอย่างเอาไว้แน่น

"......มีอะไรจาเก็น"

เสียงเรียบเอ่ยถามแม้ใบหน้าจะไม่หันกลับมาแต่ดวงตาคมเริ่มเสมองมาทางด้านหลังเล็กน้อย

"คือ......คือว่า อะ! นี่ขอรับ!!"

".........อะไร?"

"ปะ ปะ ปิ่นขนนกของคางูระขอรับ!"

"...........เจ้าได้มันมาจากไหน?"

ฝ่ามือหนาขาวซีดหยิบสิ่งนั้นขึ้นมามองอย่างเลื่อนลอย สายลมเย็นพัดเอื่อยกระทบร่างสูงที่มั่นคงนั้นอย่างแผ่วเบา กลิ่นดอกไม้ที่คุ้นเคยลอยตามลมมากระทบจมูกโด่งคมสัน เพียงเสี้ยววินาทีราวกับเห็นคนที่ใคร่จะพบเจออยู่ตรงหน้า แต่เพียงพริบตาก็หายไป

'เจ้างั้นเหรอ.....'

"เอ่อ.....ท่านเส็ตโชมารู?"

"จาเก็น....."

"ขะ ขอรับ!?"

"อยู่ดูแลรินสักพักซะ"

"เอ๋? อะ ว๊าก~!? ทะ ท่านเส็ตโชมารู!? ไปซะแล้ว......."

.

.

สายลมเย็นพัดแรงกระทบร่างสูงที่ลอยเหินอยู่กลางอากาศ กลิ่นหอมหวานยังคงลอยมากระทบให้ได้หงุดหงิดเล่น ไม่นานนักก็มาถึงที่หมาย ร่างสูงหย่อนกายลงยืนบนทุ่งดอกไม้ที่คุ้นตา ลมเย็นพัดพริ้วเบาๆก่อนที่จะนำบางอย่างในมือนั้นลอยไป

".....จะนำทางข้าไปเหรอ"

เสียงเย็นเอ่ยขึ้นเรียบๆ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินตามปิ่นขนนกนั้นไป ผ่านทุ่งหญ้า ผ่านลำธาร ผ่านต้นไม้มากมายไปไกลจากจุดสิ้นสุดของใครบางคน จนในที่สุดการเดินทางก็จบลง

"ที่นี่.........กลิ่นนี้"

'มาแล้วเหรอ?'

"ใคร?"

"............."

สรรพสิ่งรอบกายเงียบเชียบไร้เสียงใด มีเพียงเสียงลมและเสียงคลื่นทะเลเท่านั้นที่ดังคลอมาเบาๆ ตาคมสอดส่ายมองหาต้นตอเสียงอย่างระแวดระวังก่อนจะพบกับสิ่งที่ตนเองไม่คาดคิด

"........คางูระ นั่นเจ้าหรือ?"

รอยยิ้มจากปีศาจสาวเผยขึ้นน้อยๆ ก่อนร่างบางสมส่วนจะก้าวเดินมาอย่างช้าๆ

'ไม่คิดว่าเจ้าจะเห็นข้านะ'

เสียงหวานกังวาลดังราวกับอยู่ในถ้ำลึก ดวงตาสีชาดหรี่ลงอย่างเศร้าสร้อย รอยยิ้มที่เผยออกมาเล็กน้อยนั้นทำให้ดูหดหู่ คางูระสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะถอนมันออกมาช้าๆ ดวงตาคมสีทองสบกับนัยย์ตาสีชาดเนิ่นนาน

"ยังไม่ตายรึ........"

'หึ! ใจร้ายจังนะ.........ข้าตายแล้วเจ้าก็เห็นเส็ตโชมารู'

"แล้วเจ้าในตอนนี้คือภาพลวงตางั้นรึ"

'อาจจะ...... คงเป็นเพราะข้ายังยึดติดอยู่กระมัง'

"ยึดติด?.........อิสระภาพรึ"

'ฮ่ะๆ ข้าได้มันมาตั้งนานแล้ว.....แต่เพียงข้ายังคงติดค้างกับบางสิ่ง'

"..........เป็นอย่างไรบ้าง"

'เอ๊ะ?....'

"โลกทางนั้น........เป็นเช่นไร"

'.......ฮ่ะ ฮ่ะๆๆ! นี่เจ้าถามข้าอยู่จริงรึเนี่ย? ฮ่ะๆๆๆ เฮ้อ......ทรมานนิดหน่อยน่ะ'

".......งั้นเหรอ"

'.....เด็กคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?'

"........รินสบายดี"

'งั้นเหรอ......เจ้าคงรักนางมากสินะ'

"นางเป็นคนที่เปลี่ยนข้า......เจ้าก็เช่นกัน"

'.........เจ้ารู้ว่าเป็นข้ารึ?'

".....กลิ่นคุ้นเพียงเท่านั้น"

'ข้าหมายถึง.....ตอนที่ข้าตาย'

"............อืม"

'งั้นรึ....... บางครั้งข้าก็คิดนะว่าเจ้าน่ะเคยรู้สึกอะไรบ้างไหม'

".........ข้าก็คิดเช่นกันว่าเจ้าจะคิดเช่นไร รู้สึกเช่นไร"

'คงเป็นโชคดีหลังตายของข้าที่ จอมปีศาจ มีความคิดห่วงใยปีศาจต่ำต้อยอย่างข้าสินะ'

".........รู้ตัวก็ดีแล้ว"

'หึหึ............หมดเวลาแล้วล่ะ'

"..........จะไปที่ไหนอีกรึ"

'ไม่รู้สิ......คงจะเป็นขอบฟ้ากระมัง'

"........."

'..........'

"......เจ้าจะกลับมารึไม่ คางูระ"

'.....ข้าไม่มั่นใจ บางทีข้าอาจจะไม่กลับมา'

"............อิสระของเจ้า ทำให้เจ้าเป็นสุขรึไม่"

'........แน่นอน ข้าเฝ้ารอวันที่จะเป็นอิสระ และมันก็เป็นจริง'

"...............ข้าขอโทษ"

'.........เรื่องอะไรล่ะ?'

"ข้าขอโทษที่ช่วยเจ้าเอาไว้ไม่ได้........ในตอนนั้นข้าน่าจะตามกลิ่นเลือดเจ้ามาเร็วกว่านี้"

'มันไม่ได้ผิดที่เจ้าเส็ตโชมารู มันเป็นโชคชะตาของข้า ข้ายินดีน้อมรับมันด้วยใจข้าเอง อย่าโทษตัวเองอีกเลย'

"..........ข้าเพียงแค่รู้ตัวช้าไป"

(รู้ตัวว่ารักเจ้าเมื่อสายไป........)

'เส็ตโชมารู'

"............"

'เจ้าจะรอข้าได้ไหม?'

"........ไม่มีวันไหนที่ข้าไม่รอสายลมเช่นเจ้า"

'หึหึ สายลมนั้นเคลื่อนไปไม่บอกทิศ เป็นอิสระ แต่มันจะหวนกลับมาทุกเมื่อ ดังนั้นได้โปรดเส็ตโชมารู......'

"............"

'รอ.....จนกว่าสายลมเช่นข้าจะกลับมา'

.

.

.

.

.

[ 100 ปี ต่อมา ]

'รอ.....จนกว่าสายลมเช่นข้าจะกลับมา'

คำพูดสุดท้ายก่อนสายลมจะนำพาปีศาจสาวไกลออกไปนั้นยังคงดังชัดในจิตใจของร่างสูง ดวงตาสีทองอร่ามคมกริบจดจ้องบางอย่างในมืออย่างเหม่อลอย เป็นเช่นนี้มาเป็นเวลานานกว่า 100 ปี นับจากวันที่รินตายไป สายลมที่ไม่ย้อนหวนคืนมาทำให้เขารู้สึกว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก ไร้ความสนใจ ไร้ความต้องการใดๆ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จนผ่านมานานจนเลิกนับถึง แต่เขาก็ยังคงรอ... รอคอยใครบางคนที่ให้สัญญากับตนเอาไว้

ว่าจะกลับมา.......

"ทะ ท่าน! ท่านเส็ตโชมารูขอรับ!! ท่านเส็ตโชมารู!"

"........มีอะไรจาเก็น"

"มะ มะ มะ มี! มีคนอยากเข้าพบขอรับ!!"

".....ใคร"

"คือ คือว่า......อ๊ะ!? นี่เจ้า! ข้ายังไม่ได้บอกให้เข้ามานะ!! ช่างไร้มารยาทจริงๆ!"

"หึ ข้าไม่จำเป็นต้องทำตามที่เจ้าพูดนี่"

"..........."

".......ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยรึ? เส็ตโชมารู"

สายลมนั้นเป็นอิสระ ไม่สามารถควบคุมทิศทางหรือการกระทำได้ ไม่สามารถคาดเดาหรือสัมผัสจับต้อง มีเพียงรอคอยว่าสักวันสายลมจะหวนกลับมาจากการเดินทางไปอย่างเสรี และในที่สุด........วันนั้นก็มาถึง

"สายลมของข้ามาช้าจริงนะ......."

[END]

เรื่องนี้แต่งมาเพราะเราชิปคู่นี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วอ่ะนะคะ และพอดีเปิดไปเจอแฟนอาร์ตคู่นี้เข้าเลยปิ๊งไอเดียแต่งนิยายสั้นขึ้นมา มีผิดพลาดหรือมีติยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ห่างหายจากการแต่งแนวธรรมดามานาน (^-^)

เนื้อเรื่อง

ไม่สามารถเข้าถึงเนื้อหานิยายได้ เนื่องจากเจ้าของเรื่องปิดการเข้าถึง